قدمت کشت نخود سفید به دوران باستان برمی گردد. این اولین حبوبات کشت شده است. ما بقایای 6000 سال قبل از میلاد را در منطقه هلال حاصلخیز بین ترکیه و عراق می یابیم! با گندم کشت می شد.
در اصل نخود سفید کرمانشاه را خشک می خوردند. از قرون وسطی است که به صورت تازه مصرف می شود. با گذشت زمان نخود سفید ظاهر شد که غلاف های آن خورده می شود.
دو نوع نخود سفید وجود دارد: پوسته کردن: دانه آن در جوانی یا خشک شدن خورده می شود. جرب توت (یا بدون پوست): که غلاف جوان گوشتی، لطیف و بدون پوست که هنوز دانه آن تشکیل نشده است را می خوریم.
در این طبقه بندی ما انواع را تشخیص خواهیم داد: کوتوله ها: ارتفاع ساقه آنها 30 تا 60 سانتی متر است. پارویی: که ارتفاع ساقه آن بیش از 1 متر باشد.
در میان نخودهای پوسته دار، انواع زیر مشخص می شود: با دانه های چروکیده: به سرما حساس ترند، اما نرم تر هستند و برای مدت طولانی تری نرم می مانند.
دانه صاف: در برابر سرما و رطوبت مقاوم ترند. نخود سبزی بهاری است که ترجیح می دهد در هوای خنک رشد کند. زمانی که دما بین 8 تا 22 درجه باشد، میوه دهی بهینه است. نخود هوا و نور را دوست دارد. بنابراین باید مراقب کاشت “نور” بود.
به طور کلی کاشت از اواخر فوریه تا ژوئن انجام می شود. برای نخود پوستی، ابتدا انواع نخود را با دانه های صاف در پاییز (برای برداشت بهاره) یا همان ابتدای بهار می کاریم، سپس ارقام را با دانه های چروکیده از ماه می کاریم.
چیدن پی در پی این امکان را فراهم می کند که غلاف یا دانه در بلوغ خوب داشته باشید. گونه های کوتوله نیز دوست دارند تکیه گاه برای آویزان شدن داشته باشند. آنها با شاخه های کوچک شاخه ای به عنوان پارو ارائه خواهند شد.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.